شعارسال: با وجود انباشت مشکلات اقتصادی، زمان زیادی از " عمر مفید " مجلس دهم باقی نمانده است. بدون مقدمه عرض نمائیم که با وجود انباشت مشکلات نه چندان پیچیده اقتصاد کشور، وارد دومین سال از عمر مجلس شورای اسلامی – دور دهم – شده ایم و از عمر مفید آن زمان زیادی باقی نمانده است چرا آنکه همین امروزها و امشب ها نیز شماری از کاندیداهای دور آتی برای جلب آرای مردم به درب خانه ها مراجعه می کنند. بنابراین سال های نهایی تر، عملا زمام کار از دست بسیاری از نمایندگان فعلی خارج خواهد گردید و همه حواسشان مانند گذشته معطوف فعالیت های انتخاباتی خود و رقیان شان خواهد شد و عملا اتفاق خارج العاده ای برای انبوه مشکلات برجا مانده رخ نخواهد داد. کما آنکه برابر پیش بینی ها در دوسال اخیر و با وجود تازه نفس بودن نمایندگان نیز، شاهد برافروختن آتش مهیبی جهت سوزاندن ریشه دردهای اقتصادی کشور نبوده ایم و در ادامه به مراتب آن خواهیم پرداخت.

اما چند کوچه عقب تر سری به متن و بطن مجلس شورای اسلامی کشورمان می زنیم که وقتی به واسطه قوانین و مقررات و همین طور نظر معمار فقید انقلاب، خمینی کبیر(ره) مجلس در راس امور است بنابراین به همان مقدار، میزان توقعات مردم از این مرکز تصمیم گیری کشور نسبت به سایر مجموعه ها در " راس هرم انتظارات " قرار دارد زیرا در همه کشورها و در همه ادبیات سیاسی اجتماعی جهان، انتظارات جامعه مطابق با عناوین مدنی است. بنابراین در راه رسیدن به مطالبات بر زمین مانده مردم، انتظار به حق آن است مهمترین مرکز پاسخ گویی به آلامشان همان مجموعه ای باشد که در راس امور جا خوش کرده است. جایی که چنانچه در راستای نحوه ساماندهی منابع و یا هر معظلی که در مسیر دسترسی به توسعه پایدار کشور وجود دارد عقیده درست مردم مبنی بر آن باشد که نمایندگان ملت به نیابت از کسانی که این وکالت را برای آنان مشروع نموده اند، با استفاده از اختیارات قانونی، یقه نهادی مانند دولت را گرفته و بعد از چهل سال وعده و وعیدهای اقتصادی، بالاخره پاسخ اقناعی برای مردمی داشته باشند که دیگر گوش شان بدهکار بسیاری از حرف ها نیست و البته چنین مبحثی با موضوع استقلال قوا کاملا متفاوت است به شکلی که هرگز استقلال قوا به آن معنا نیست که مطالبات مردم بر زمین بماند زیرا در مکتب مردم سالاری دینی هیچ قوه و نهادی بالاتر از منافع عمومی مردم - منطبق با مبانی دین اسلام - وجود ندارد.

اما چند کوچه آن طرفتر به فرمایشات رهبر فرزانه نظام دقت می کنیم. جایی که ایشان نیز مجلس را به عنوان ریل گذار و به عبارتی مغز متفکر برنامه ریزی هایی کشور می دانند که دولت به عنوان اجرا کننده نقشه های ترسیم شده، تنها موظف به انجام آن است و حتی در پروسه ی اجرا نیز نظارت بر حسن انجام کار با همین مجلسی است که در راس امور، هاله گرفته است.اما واقعیت امر آن است که عملا در جامعه شاهد اوراق دیگر از واقعیت های موجودیم و هرگز ریلی را که ترسیم آن سهولت برون رفت از کهنه دردهای اقتصادی کشور را فراهم کند به چشم ندیده ایم. چه آنکه با ورود به سال دوم از عمر مفید مجلس، عملا شاهد اتفاق بزرگی نبوده ایم و اوضاع همان است که در گذشته بوده است.

باز به میان مردم و کوچه پس کوچه های دردهای بی پایان باز می گردیم. اشتغال مولد و پایدار، برخورداری از علم و هنر ایجاد مشوق های سرمایه گذاری خارجی و بخش خصوصی، مبارزه با خصولتی ها به بهانه اجرای اصل 44 قانون اساسی، شکاف نسل به دلیل مشکلات " تولید نسل " و توصیه های به حق مقام معظم رهبری در این زمینه، مشکلات در تفهیم علم اقتصاد مقاومتی ، طلاق به دلیل مشکلات فرهنگی،اجتماعی واقتصادی، رشد بزه های اجتماعی، فساد مالی، سرطان اقتصادی به نام بانک، تقابل فضای تحریم ها و پسا تحریم و هزار درد بی درمان دیگر کاملا دست نخورده ماند و کماکان ریلی برای خروخ این موارد از زندگی مردم ساخته نشده است که دولت موظف به حرکت دادن قطار آنها باشد. اما در این میان تنها چیزی که شاهدیم ادامه ی همان سخنوری های بسیاری از بزرگان، مبتنی بر " بیان دردهای مردم " است که بدون تردید این وظیفه تنها بر عهده ی روزنامه نگاران است و البته شرح وظایف نماینده مجلس با یک ژورنالیست کاملا متفاوت و لازم است هرکس وظیفه خود را انجام دهد.

حال به وجه مهم وشیرین تر ماجرا باز می گردیم که اندکی امید نیز چاشنی مقاله گردد و آن کامیابی های بدست آمده در مبحث اقتدار ملی و نظامی کشور در ابعاد جهانی است. به شکلی که به همان اندازه که در حل مشکلات روزمره اقتصادی ناکام بوده ایم به همان اندازه در مقوله مسائل نظامی و خودکفایی در تولید موشک ها و سایر ابزارهای دفاعی سربلند بوده ایم که با چنین رویکردی این نکته طلایی هویدا می گردد که " ما می توانیم " به عبارتی ملتی که فرزندانش قادرند در تعاملات جهانی و منطقه خاورمیانه، جزء چند ملت صدر جهان باشند بنابراین می توانند قیمت خودروی پراید 6 میلیونی که به 30 میلیون تومان رسیده را سامان دهند و یا آنکه فکری به حال بهره بانکی لجام گسیخته کشورمان نمایند که تولید را در نطفه خفه کرده، به عاملی تبدیل شده که تمام تلاش های دولت جهت مهار تورم پنبه شود و تولید کننده سرزمینمان در میدان رقابت با رقیب خارجی خود – که از سود یک درصد بانکی برخوردار است - قبل از ورود به زمین مسابقه، شش بر صفر عقب باشد و باز هزار درد بی درمان دیگر که امروزه در بسیاری از اقتصادهای جهان خنده دار است. بنابراین وقتی در حل مشکلات پیش پا افتاده نظام اقتصادی وا مانده ایم اما اقتدار ملی ما روز به روز افزایش می یابد نشان دهنده این واقعیت معنا دار است که در امورات موفق، کار و تلاش شبانه روزی انجام داده ایم و در مباحث دیگری تنها حرف زده ایم و کاغذ سیاه کرده ایم، با راس امور فاصله داریم و متاسفانه حواشی بزرگتر از متن ها سبب شده برخی ابزارهای مدنی و اجتماعی به شکل صد درصدی در خدمت مردم نباشند.

به تیتر مقاله باز می گردیم. تقریبا دوسال از عمر مجلسی گذشت که مانند سایر ادوار ماضی، وعده کاندیدهایی که برای کسب نظر مردم " کارها " می کردند از یادمان نرفته است. وعده هایی که البته ملتی به آن چشم بسته اند و عمرهایی که بالاتر رفتند. کودکانی از خانواده ها که به مرز نوجوانی و جوانی نزدیک تر شدند و جویای تحصیل کارآمد و بازار اشتغال پایدارند و جوانانی که منتظر فلان تمهید قانونی تا با مدد آن به زندگی باز گردند و در مجموع مردمی که به تمنای مرتفع شدن مشکلات بی پایان، کسانی را به عنوان وکیل خود به یکی از مهمترین مراکز تصمیم گیری کشور گسیل کردند. اما همه شاهد آنیم متن و بطن جامعه بازخوراند چنین مواردی را نمی بیند بنابراین جایی از کار دارای ایراد است. جایی است که باید این پرسش استراتژیک از مجلس شورای اسلامی مطالبه گردد که "عزیزم کجایی، دقیقا کجایی" چه آنکه سازو کار فعلی مجلس شورای اسلامی دارای هزینه های مالی بسیار فراوانی برای مردم است که لازم است ثمره ی چنین هزینه هایی در زندگی آنان لمس گردد و خدای ناکرده زیانده نباشد.

در پایان سخن طلایی مقاله می تواند آن باشد که هستند نمایندگانی که فارغ از برخی بی تفاوتی ها مشغول انجام وظایف خود هستند و کماکان مجلس را شالوده فکر و اندیشه ی دموکراتیک ملتی می دانیم که می بایست در راس امور باشد. نمایندگانی که برای بقای اریکه سبز رنگ بهارستانی خود، راه به بیراهه نمی برند اما نکته مهم تر آنست که مجلس شورای اسلامی خاستگاه شخص و یا حتی گروهی خاص نیست بلکه مجموعه ای از " افراد شایسته " هستند که می بایست مشترکا و باز بر اساس خرد جمعی ریل هایی مانند تغییر روش های منسوخ اقتصادی را بسازند که در راه حل مشکلات مردم " بهترین " باشند که البته نیازمند حضور متفکرین اصیل، باسواد، دارای رزومه و بزرگ کشوریم کما آنکه زمان پیش رو هم فرصت طولانی به حساب نمی آید.

نویسنده : قاسم خوش سیما

نا اندکی تلخیص و اضافات ، مقاله اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال