چرا نایب رییس مجلس احتمالا بازنده اصلی انتخابات ۱۴۰۳ ، حتی پیش از برگزاری آن است؟ + به حاشیه سلام کن

«علی نیکزاد» رئیس ستاد انتخاباتی محمد باقر قالیباف در میدان انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ مصداق مثال قدیمی «نه راه پس نه راه پیش» است. سرنوشت محمدباقر قالیباف در بهترین حالت تنها و تنها ممکن است یک وزارت راه و شهرسازی را سهم علی نیکزاد ، کند. موضوعی که بنظر می رسد به خوش نشینی علی نیکزاد در انتخابات ریاست جمهوری خاتمه داده و او را با واقعیات دنیای سیاست آشناتر خواهد کرد.نیکزادی که با طرح خوبی نظیر مسکن مهر به میدان آمد ولی هیچگاه پاسخگو به مشکلات مسکن مهر نبود. نیکزادی که بجای عملکرد واقعی، حاشیه زیستی سیاسی را در پیش گرفت و حالا نوبت حساب کشی فرا رسیده است. به حاشیه ها سلام کن دکترجان.

شعار سال: با گذشت بالغ بر یک دهه بعد از پایان دولت محمود احمدی‌نژاد، هنوز مردان پیدا و پنهان دولت او زیر پوست سیاست ایران می‌چرخند و نقش ایفا می کنند. این روز‌ها، در اوردگاه انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری چهاردهم هم نام و نشان این مردان کم نیست. شاخص‌ترین نشان علی نیکزاد است. مردی که به برکت شاگردی حمید بهبهانی -وزیر اصلی راه و شهرسازی محمود احمدی‌نژاد- و رفاقت با خود محمود به یکباره از استانداری و مدیریت‌های اجرایی میانی سر از وزارت راه و شهرسازی در آورد و نامش در لیست دولت مهرورزی ثبت شد.
وقتی دولت محمود احمدی نژاد به پایان رسید، نیکزاد هوشمندتر از آن بود که راه و نامش را با مردان پرحاشیه احمدی‌نژاد گره بزند. او آرام به دورن تشکل‌های تازه‌متولد‌شده اصولگرایی که سعی می‌کردند قرائت‌های جدیدی از گفتمان اصولگرایی و انقلابی ارائه دهند، راه باز کرد و صبر کرد تا راه آن‌ها به نهاد‌های انتخابی باز شود. رسیدن به مجلس یازدهم سر آغاز همین مسیر بود. تکیه بر صندلی نایب رییسی در کنار محمدباقر قالیباف دنیای جدیدی را در ذهن نیکزاد رقم زد؛ دنیایی موازی که قرار است در آن با هر جهش قالیباف او نیز سهمی داشته باشد.
در میانه راه، اما ابراهیم رئیسی نیز در دنیای موازی نیکزاد خوش درخشید. ریاست ستاد ابراهیم رئیسی در انتخاباتی که پیش از برگزاری آن در سال ۱۴۰۰ برنده‌اش معلوم بود می‌توانست برای نیکزاد دستاورد بزرگی باشد. برخی می‌گویند او از چهره‌های اصلی نامه بالغ بر ۲۵۰ امضای مجلس یازدهم به مرحوم ابراهیم رئیسی برای دعوت در انتخابات بود؛ نامه‌ای که بعد‌ها باعث گله تعدادی از نمایندگان از خود مجلس یازدهم شد که وقتی اینگونه برای کاندیدایی فرش قرمز پهن شود، مجلس بعد از آن توان نظارتی و مطالبه‌گری را در برابر دولت او از دست می‌دهد.
با این حال ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی برای نیکزاد دستاورد خاصی نداشت. او به صندلی نایب رییسی بازگشت و البته در مجلس جبهه حمایت از دولت را حفظ می‌کرد.

حالا، اما با ایجاد شرایط اضطراری برای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نیکزاد دوباره ریاست ستاد را بر کارنامه خود درج کرد. ریاست ستاد محمد باقر قالیباف. با این وجود به نظر می‌رسد این بازی هم برای نیکزاد دو سرباخت باشد. در حالت نخست با پیروزی محمدباقر قالیباف، نیکزاد باید دوباره به صندلی نایب رییسی بازگردد چرا که شاکله مجلس شأن و پرستیژ خود نمی‌داند که رییس ستاد رییس‌جمهور را به عنوان رییس مجلس انتخاب کند؛ بنابراین او همچون دوره قبل با فرستادن کاندیدایی به ساختمان پاستور که رییس ستادش بود، دوباره خود به صندلی شماره دو بهارستان باز‌می‌گردد.

با باخت قالیباف در انتخابات نیز نیکزاد باخت را تجربه می‌کند. حتی ممکن است باخت قالیباف از برخی زوایای نتیجه کار ستادی او تلقی شود و بر سرنوست نایب رییسی او در سال‌های بعد دوره چهارساله اثر‌گذار باشد.

تنها یک حالت برای نیکزاد بهترین توفیق را به همراه دارد که نیکزاد از قالیباف قول وزارت راه و شهرسازی را گرفته باشد و در صورتی که قالیباف در انتخابات به پیروزی برسد او نیز به وزارت راه برود. در این حالت نیز او نهایت به پستی رسیده که حدود دو دهه قبل نیز در دولت احمدی نژاد داشت و این همه پرش سیاسی از حلقه‌های مختلف دستاورد خاصی جز در جا زدن برای وی نداشته است.

شاید تیم قالیباف به امید تکرار الگوی سال ۱۴۰۰ و البته امید به پتانسیل ترک‌زبان بودن نیکزاد او را به ریاست ستاد گماردند، اما برای نیکزاد این ریاست‌های ستاد‌ها دستاورد خاصی نداشته است. در دنیای واقعی که خبری نیست، در دنیای موازی نیکزاد، اما مشخص نیست او از چه دریچه‌ای به اوضاع می‌نگرد.