عضو کمیسیون فرهنگی مجلس: با وجود آنکه مصوب شده سهم فرهنگ در بودجه هر سال ۲۵ درصد افزایش یابد، اما سازمان برنامه‌ریزی با این مسئله مخالف بود، چون بحث‌های فرهنگی جزو اولویت سازمان برنامه و بودجه نیست. در برنامه هفتم توسعه کشور، ضمن تفاهم‌نامه صورت‌گرفته بین شورای انقلاب فرهنگی و سازمان برنامه‌وبودجه پروژه‌های بزرگ و پیشنهادات بسیار خوبی گماشته شد؛ اما در نهایت پیشنهادات زمانی که به سازمان برنامه رسید، تصویب نشد. در واقع، برخلاف تصور غلط سیاستمداران که فرهنگ و فعالیت‌های فرهنگی را از اساس اموری حاشیه‌ای پنداشته و هزینه‌کرد در این حوزه را غیرضروری می‌دانند، اما فرهنگ علاوه بر ارزش ذاتی، فواید اجتماعی و اقتصادی مهمی را به همراه دارد. از سال ۱۴۰۰ برای نخستین بار، بودجه فرهنگی کشور از نیم درصد به ۵/۲ درصد افزایش پیدا کرد و این رقم تا رقم ۲۵ درصدی برآورد شده، فاصله زیادی دارد.

یوسفعلی میرشکاک در گفت‌وگو با اکبر نبوی گفت ، یک مصیبت دیگری که ما داریم این ممیزی‌های وزارت جدید ارشاد است. که اگر ولش کنند از خمسه نظامی تا همین الان شروع می‌کنند لغات را در آوردن. چرا ژرف‌تر نگاه نمی‌کنید؟ یک بزرگواری گفت در سرزمین قد کوتاهان معیارها همیشه بر مدار صفر سفر می‌کنند.صریح می‌گویم، ما فیلمی‌ را که خیلی‌ها وحشت دارند از فکرش در پرده عریض سینما دیدیم، اتفاقی افتاد؟ ما از این نترسیدیم، این ایمان ما را نگرفت.کسی که از آب بترسد در حوض غرق می‌شود.

منیژه حکمت، فیلمساز و تهیه کننده سینمای ایران در شبکه اجتماعی ایکس اعلام کرد که شرکت فیلمسازی خود را بعد از ۲۸ سال فعالیت تعطیل کرده است. وی نوشت: «از تاسیس شرکت «بامداد فیلم» ۲۸ سال می‌گذرد و از حضور من در سینما حداقل ۴۰ سال، روز گذشته شرکت «بامداد فیلم» را بستم و دفتر تخلیه شد برای اجاره، جهت گذران حداقلی زندگی... تمام جوایزى که از سراسر دنیا دریافت کرده بودم از روی دیوار‌ها برچیده و میخ‌های بجا مانده روی دیوار‌ها نشان از مدیریت مجموعه شما دارد. سوال اینجاست که آیا وزارت ارشاد قادر به معرفی این فرد یا شرکت برای دریافت وام هم نبود؟ کمک های بلاعوض پیشکش.

عضو مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم گفت: هر سال به بودجه‌ صداوسیما اضافه می‌کنند، کلی هزینه و خرج صورت می‌گیرد و خیال می‌کنند مشکل‌شان پول است که اگر خرج کنند مشکل‌شان حل می‌شود اما مشکل حل نمی‌شود. مشکل‌شان در جای دیگری است. طبقات فرهیخته باید همکاری کنند، هنرمندان باید به آنها اعتماد کنند و مردم باید آنها را دنبال کنند تا ارتباط برقرار شود اما این اتفاق نمی‌افتد. در شکل کلان‌تر هم اگر این روند ادامه پیدا کند به جایی می‌رسیم که این شکاف فراوان می‌شود و با قطع ارتباط هر کسی کار خود را انجام می‌دهد.

به اعتقاد مکری برای درک بهتر سانسور باید در جای سانسورچی نشست و از نگاه او و بر اساس ماموریت های او به مسئله نگاه کرد. اما بطور خلاصه می توانیم سانسور را به سه دوره تقسیم کنیم. مبنا بر این است که یک نظام حاکم داریم، یک نظام قدرت داریم و در سانسور به نظرم یکی از اتفاقات مهم این است که سازوکار رسیدن به این قدرت و رسیدن به این حاکمیت خیلی باید مورد توجه قرار بگیرد. وقتی می‌گوییم سانسور نمایندگی می‌کند یا گیت است یا پاکسازی می‌کند برای نظام قدرت [آن‌هم] در راستای نظام قدرت، اول باید ببینیم آن نظام قدرتی که از آن حرف می‌زنیم چقدر از مشروعیت، قدرت یا سازوکارش مورد توجه آن مجموعه یا مورد قبول مجموعه‌ای است که پاکسازی را به خاطرش انجام می‌دهد. در واقع، سانسورچی رابطه‌اش با اطلاعات و با نظام اطلاعاتی است. برای همین من وضعیت سانسور را به سه دوره مختلف تقسیم می‌کنم که فکر می‌کنم ما در دوره میانی هستیم و البته توجه من بیشتر به دوره سوم است. در دوره اول یک داستان بزرگ داریم که اکثریت جوامع آن داستان بزرگ را قبول می‌کنند. داستان بزرگ به دوران قبل از پرسشگری و به دوران قبل از تکثیر تفکر مربوط می‌شود. به محض اینکه ما می‌فهمیم هر کدام از آدم‌ها می‌توانند نظر خودشان را داشته باشند و نظر خودشان را برخلاف داستان بزرگ ابراز کنند، اینجاست که سانسور شروع می‌کند به رفتار کردن و حذف کردن. با توصعه جوامع و ایجاد جامعه چند صدایی و بوجود آمدن اطلاعات فراگیر و اگاهی عمومی، این نظام دیگر کاربرد نداشته و جز هزینه، فایده ای برای حاکمیت هم ندارد.

در چندین سال اخیر، بازی مافیا در سراسر جهان، به‌خصوص ایران طرفداران زیادی پیداکرده است، در این گزارش ما تاریخچه و حواشی این بازی را بررسی کرده‌ایم.این بازی اکنون در سراسر جهان طرفداران خاص خودش را دارد، در چند سال اخیر نیز در ایران هواداران زیادی پیداکرده است، البته حاشیه‌های زیادی نیز به همراه داشته است، حاشیه‌های این بازی در ایران به همین‌جا ختم نمی‌شود، در اوایل شهریور خبر رسید که بازی مافیا به‌طور زنده در سینما بازی می‌شود، کسانی که دوست دارند بازی کنند باید از قبل بلیت تهیه کنند، این موضوع که سالن‌های سینما را بجای اکران فیلم به بازی مافیا اختصاص می‌دهند، خودش جای بحث دارد، اما مسئله اصلی در اینجا کاسبی از طریق بلیت‌فروشی برای این بازی است.

ممکن است تصور شود که با نوعی بامزگی روبرو هستیم. ممکن است خیال کنیم که برای پرت کردن حواس مردم از برخی حوادث و ماجراها، جریان سازی و رویداد تراشی کرده اند. ممکن است مسئله را بنوعی فرصت طلبی ربط دهید و غیره. هرچه که هست و هر چه که نیست، حجم ابتذال اخلاقی و فرهنگی جامعه قابل کتمان نیست. یادتان رفته که فروش ته سیگار یا دستمال کاغذی مورد استفاده توسط فلان آرتیست سینما را در فلان حراج خارجی مسخره می‌کردیم؟ چه بر سرمان آمده است که سایت دیوار(واقعی یا ساختگی با تصویر سایت دیوار)، عین همان‌ها را برای فروش گذاشته است یا فتوشاپ کرده و در فضای اجتماعی پخش می کنیم؟ وقتی ضرغامی فلان می‌گوید و فلان مدیر فوتبالی بسیار می‌گوید و جماعتی نسبتا معلوم الحال را برای دیدن مثلا رونالدو به هتل اسپیناس پلاس می‌فرستیم( به اسم هوادار یا هر کوفت دیگری)، معلوم است که آخر داستان باید چگونه قضاوت شود. از بهشت فرهنگی و کرامات سال ۱۳۵۷ به کدام ناکجا آباد در حال سقوط هستیم؟ لعنت بر جماعت بی غیرت کم شرف ابلهی که ادعای مدیریت فرهنگی دارند و تهی از کمترین مهارت روی پرده و پشت پرده برای هدایت و مهندسی فرهنگ می‌باشند. ساخت مجدد تخریب فرهنگی صورت پذیرفته، حداقل ۲۵ سال وقت می‌خواهد و چه راحت شکسته می‌شود گوهر فرهنگ توسط جماعت نااهل.

آذر منصوری نوشت: متاسفانه چند روزی است که ناباورانه به تماشای تصاویری از برخورد مجدد گشت‌های ارشاد به زنان و دخترانی هستیم که به اتهام هنجارشکنی متحمل برخورد‌های خشن می‌شوند. امروز نیز یک مقام رسمی اعلام کرد که این گشت‌ها فعالیت خود را از سر گرفته‌اند! این در حالی است که شکاف حاکمیت ملت نه تنها ترمیم نشده، بلکه رو به افزایش است و مشخص نیست که مدافعان این دفاع بد، با چه منطقی با دامن زدن به این مناقشه ویرانگر دوقطبی‌های موجود را تشدید می‌کنند؟ چند مهسای دیگر باید جان دهند تا عاملان و حاملان این دفاع بد بپذیرند که اصرار بر این رویه نتایج عکس به همراه دارد و نباید با جامعه مستعد التهاب، چنین مواجهه‌ای داشت.

رضا داوری اردکانی استاد فلسفه و رییس فرهنگستان علوم در پیامی به رفتار‌ها با خانه اندیشمندان علوم انسانی اعتراض کرد و نوشت: من هم مثل همه کسانى که به دانش ودانشگاه تعلق خاطری دارند، از اتفاقى که (درباره خانه اندیشمندان علوم انسانی) افتاده است آزرده شدم، هرچندکه تعجب نکردم. وی افزود: کاش مى دانستند که با این قبیل رفتار‌ها هیچ مصلحتى تامین نمى شود.

علی سرتیپی عنوان کرد: مصاحبه‌ای از آقای امامیان دیدم که خود ایشان که قبلاً در ساترا بودند می‌گفتند صداوسیما علاقه‌ای به رشد پلتفرم‌ ها و توسعه شبکه خانگی ندارد. ما هم در این موضوع شک نداریم.

براساس مصوبه اخیر شورای انقلاب فرهنگی، وظیفه نظارت در حوزه سکوهای صوت و تصویر فراگیر و شبکه نمایش خانگی طبق قانون اساسی و قوانین موضوعه، بر عهده سازمان صداوسیما قرار دارد؛ موضوعی که در چند روز اخیر بحث‌های زیادی درباره حیطه اختیارات سازمان صداوسیما به راه انداخت و هنرمندان بسیاری به این موضوع واکنش نشان دادند و این مصوبه را نابودی شبکه نمایش خانگی دانستند.

حجت الاسلام طائب عنوان کرد، در ایران هرگز بی‌حجابی حتی در دوران ساسانیان براساس نقاشی‌های این زمان نداشتیم، به عنوان مثال رضاشاه سرنیزه گذاشت که باید زنان بی‌حجاب اجباری باشند، اما نشد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که در دنیا حجاب اجباری نداریم بلکه بی‌حجابی اجباری داریم و .... ضمن تائید فرمایشات قای طائب، باید از ایشان پرسید که چرا در جمهوری اسلامی، نگاه به حجاب صرفا نگاهی شرعی و مناسکی بوده درباره حوزه فرهنگی و ارزشی ان (منجر به تربیت و درونی کردن حجاب برای نسل‌های جوان اتی) و معنویت آفرینی حجاب، کاری انجام نشده است؟ چرا مداخله گری فعال فرهنگی در خصوص حجاب و به دست مشتی افراد کم صلاحیت و عموما سنتی و تندرو سپرده شده که اندک بودجه اختصاصی را هم به هدر داده و بجای ارتقا همگرایی ها، سبب تشدید تنش شده اند؟ بعنوان نماینده افکار عمومی، چه کسی باید پاسخگو به سوال ما باشد؟

تجربه ماه‌های گذشته نشان داده است که قضات دادگاه‌ها در موارد فراوان به نحوی مستدل با قانون برخورد می‌کنند که مطلوب تندروهایی که درکی از قانون ندارند، نیست.

با گذشت 150 روز از تعطیلی شیفت شب مطالعه در کتابخانه ملی و شدت گرفتن اعتراض صدها کاربر این فرصت مطالعاتی و پژوهشی، مسوولان این نهاد فرهنگی همچنان در واکنش به اعتراضات سکوت کرده‌اند.

ورود گفتمان نظامی گری به عرصه سیاستگذاری فرهنگی به این معنی است که جنس فرهنگ را نه عرصه گفتگو، تعامل و مدارا، بلکه عرصه مقابله، بگیر و ببند و برخورد چکشی می‌بیند. در واقع ادبیات نظامی مقابله با دشمن خارجی در عرصه جنگ رو در رو را به عرصه فرهنگ می‌کشاند و اینگونه تصور می‌کند که مردم کشورش همچون یک دشمن خارجی هستند که با یک حمله و تهاجم، مشکل فرهنگی همچون حجاب جامعه حل شده و در نتیجه در جنگ پیروز شده است.

سیدعلی خان محمدی سخنگوی ستاد امر به معروف و نهی از منکر معتقد است «بی حجابی» یک «تخلف» است که «شورای عالی انقلاب فرهنگی» وظایفی را برای ستاد تعیین کرده که بنا به این استناد قانونی، فعالیت‌های ستاد امر به معروف ونهی از منکر، جهت گیری خواهد داشت. او تاکید کرده برای برخی از فرزندان مسئولان که در خارج از کشور بی حجاب شدند، پرونده تشکیل داده است.

بخشی از بلاتکلیفی جامعه ما در برخورد با مسئله بدحجابی ، به این دلیل است که راهکار و نقشه راه روشنی برای اصلاح «قانون حجاب شرعی» و «سیاست اعمال قانون» وجود ندارد. سوال کلیدی مطرح این است که از لحاظ اصولی با حجاب و عفاف در جامعه چه کنیم؟ ارزش‌های اعتقادی و فرهنگی ما چه می‌شود؟ برای پاسخ به سوال «با مساله حجاب چه کنیم؟» اقدام در دو سطح متصور است. در سطح قانونگذاری، اصلاح قانون بر مبنای رسیدن به توازن میان آرمان‌ها و عرف جامعه به صورتی که قانون قابل اجرا و اعمال باشد و به حاکمیت قانون و ثبات در کشور کمک کند.

حرف هایش درست است و قابل پذیرش. استاد نسبتا فعال و شخصیتی علمی محسوب می‌شود. اما مشخص نشد که چرا از فولاد مبارکه تعریف می‌کرد. ما هشدار می‌دادیم و مقابل فساد می‌جنگیدیم، اما ایشان تعریف می‌کرد؟ حال خانم دکتر داستان ما، از نارضایتی‌های مردم درباره دو پدیده زشت خودی-غیرخودی-نخودی کردن مردم می‌گوید و آسیب زشت تری بنام وجود آقازاده ها. جوان مردم زحمت می‌کشد و خود را می‌سازد و به هزار در و دیوار می‌زند تا اندکی قد راست کند و در مقابل، آقازاده‌ها چنین و چنان زندگی می‌کنند؟ اگر سال ۵۷ و اول انقلاب بود، با این طیف چه می‌کردیم. لطفا نصف آن را الان انجام بدهید.

سید عطاءالله مهاجرانی با اشاره به اظهارت دبیر ستاد امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر پرسید: سران قوا، نمی‌خواهند فکری برای فضای اظهارنظر‌های بی‌مهار و مساله‌ساز و گاه بحران‌آفرین بکنند؟

عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با تأکید بر پیچیده و حساس بودن حکمرانی و مدیریت فرهنگی و نیاز آن به مدیران آشنا به ظرایف این حوزه گفت: برنامه‌های فرهنگی مبتنی بر مدیریت فرهنگی باید به نحوی اجرا شود که جامعه را دچار التهاب، دوقطبی و شکاف نکرده و انسجام و وحدت ملی را تقویت و رابطه حاکمیت و مردم را نزدیک‌تر کرده و به افزایش اعتماد عمومی بینجامد.