7. چه اتفاقی در جامعه ایرانی رخ داد که مردم - به ظاهر گرفتار در مشکلات اقتصادی - به چند برابر شدن یارانه ها نه گفتند؟

6.با وجود شائبه برخی سوء استفاده های صورت گرفته از قدرت، مردم آنها را نشنیده گرفتند؟

5.جایگاه صفر تبلیغات انتخاباتی سخت افزاری، چگونه قابل تغییر است؟

4.با وجود تنوع بسیار زیاد رسانه ای، چرا اطلاعات جامعه کاملا همگن و هم شکل است؟

3.در قلب خاورمیانه و در میان آتش و خون منطقه، مردم ایران مان چگونه توانستند انتخاباتی آرام برگزار نمایند؟

2.جایگاه رسانه های اپوزیسیون در تحولات " زیست سیاسی " جامعه ایرانی چیست؟

1.آیا مشکل شماره یک مردم ایران" مشکلات معاش " است؟

و هزار درد بی درمان دیگر ، همه مواردی است که جا دارد در اوقات پسا انتخابات به نقاط ضعف، قوت و چالش های پیش روی آن پرداخته شود اما به سبب دور نشدن از تیتر مقاله قصد نداریم وارد مباحث آن شویم و ترجیحا ، به بعد محلی موضوع مورد بحث، یعنی انتخابات شورای اسلامی شهر و روستای سرزمین مادری خودمان باز می گردیم. جایی که به ضرس قاطع معتقدیم تشکیلات شوراها کماکان و به طور صد درصدی در خدمت مردم نیست و با بالندگی اجتماعی تفاوت فاحشی دارد.

در ادامه و در همین ارتباط لازم است به این نکته نیز اشاره نمائیم که جولانگاه انتخابات محلی، حتی در پایتخت و شهرهای بزرگ با تبلیغات کاغذی و بنر شکل نمی گیرد بلکه در غالب موارد، تبلیغات به صورت سینه به سینه، تعلقات خانوادگی،تعاملات دوستانه، سفارش ها و در کمتر مواردی هم به شکل حزبی صورت می گیرد، جایی که در همین فضا شاهد آنیم در یک حساب سرانگشتی بالغ بر 100 میلیون پوستر در قطع های مختلف و حدود ده میلیون قطعه سفره پلاستیکی (بخوانید بنر) در سی و یک استان کشور، صرف تبلیغاتی می شود که علاوه بر آنکه کمتر سودی برای مردم و کاندیدا ها دارد بلکه محیط زیستی را تخریب می کند که همان کاندیداها شعار صیانت از آن را سر می دهند، در حالیکه هیچ اعتقادی به آن ندارند.شعارهای گاها پوپولیستی که برای محرومیت زدایی ها سرداده می شود اما غافل از آنکه با هزینه همین کاغذ ها و سفره های تبلیغاتی می توان تمام مدارس کپری کشور را بازسازی نمود و یا آنکه کتاب های سال تحصیلی پیش رو را رایگان چاپ کرد.هزینه های سرسام آوری که سبب می شود بسیاری از شایستگان جامعه به دلیل مشکلات مالی هرگز وارد گود انتخابات های اینچنینی نگردند.

حال بخش سوم داستان نجابت دموکراسی شرقی موجود در کشورمان است که قطعا دارای جنس متفاوتی نسبت به دیگر جغرافیای عالم است. به طوری که همه ما شاهد آنیم افراد محدودی در همین انتخابات شوراها، کردارهای خلاف عرفی را از خود نشان دادند که لازم است زیر ذره بین نقد، مورد پایش های جدی قرار گیرند به شکلی که شاهدیم کاندیداهایی جهت دستیابی به مواجب چندهزارتومانی، صدها میلیون تومان از هزینه هایی را متحمل شده اند که تامین منابع آن در هاله ای از ابهام است و البته کمترجایی در گهواره تمدن دموکراتیک خواهند داشت اما با مخدوش کردن پروسه، جایگاه کذایی را در این میان پیدا کرده اند که علاوه بر آنکه جای پای سفت و محکمی در مردم سالاری دینی نخواهد بود و سودی برای جامعه نخواهند داشت بلکه وجود آنان به عنوان ننگ اجتماعی تلقی خواهد شد.

چند کوچه آنطرف تر و در همین راستا شاهد آنیم افراد مقابلی نیز در گود نگاه و انتخاب مردم قرار گرفتند که در بلبشوی هزینه های سنگین موجود، خود را به آب و آتش نزدند و تنها با برداشتن نقاب تبلیغات، بدون ریا لباس واقعی خود را بر تن نمودند و خویش را در معرض گزینش مردم قرار دادند.

منظور ما پدیده هایی همانند انتخاب چند برادر و عموزاده، در شورای فلان روستا نیست. منظور ما ورود پدر،پسر و دختر به شورا نیست.منظور ما انتخاب یکدست زنان بعنوان عضو شورای شهر یا روستای فلان آبادی نیست. منظور ما انتخاب یک یا چند عضو شورا که دارای معلویت های حسی یا حرکتی می باشند نیست(حضور این عزیزان در شوراهای شهر و روستا مایه افتخار ماست). منظور ما حضور یکدست چند پزشک و مهندس در فلان شورای شهر و روستا نیست. حتی منظور ما حضور 3-5 نفر با یک نام خانوادگی در یک روستا هم نمی باشد . منظور ما ،ورود به شیوه حضور افرادی گمنام در مسند شورا با توسل به واقعیت دموکراسی است.

محمد حسن علی پور، پاکبان زحمتکش شاغل در واحد خدمات شهری شهرداری رشت که با پناه بردن به دامن دموکراتیک عقلانیت مردم و بخش متمدن شهروندان، در ماراتن سنگین انتخابات گرانقیمت شرکت نمود. شهروندی که در یک اقدام متقابل، مابین خود و مردم بزرگمهر و فرهیخته شهر رشت، ثابت نمود رسیدن به قله های موفقیت تنها با پوستر و بنر امکان پذیر نیست و خرد جمعی همیشه مرعوب و مغلوب نام ها، پروفایل های اجاره ای، سوغاتی بردن به مدارس و مهد کودک های شهر و ... نخواهد شد بلکه مردم صادق، کاندیدای صادق را به خوبی می شناسند و او را از دل هزاران هزار نام های رنگی بیرون می کشند و هرجایی که دلشان بخواهد به وی ارج می نهند.

بر همین اساس شاهد آن بودیم در مواردی دیگر نیز در کشورمان اتفاقات مشابهی رخ داد و افرادی مانند " ولی الله رستمی نژاد" کارشناس ارشد زبان خارجه از دانشگاه تهران نیز کسی بوده است که در کسوت دستفروش شهرش - خرم آباد استان لرستان - نقابی بر صورت نگذاشت و مردم نیز با تکیه بر صداقت وی بدون دریافت هزینه های تبلیغاتی دروغ، وی را لااقل برای چهار سال بر مهمترین اریکه از اریکه های پارلمان شهری خود نشادند تا از دیگر کاندیداهای ریز و درشت احراز پست های مدیریتی جامعه پاسخ این پرسش را جویا شوند که:

* به کجا چنین شتابان؟

و چرا افرادی احساس می کنند می توانند اجتماع را با شعار های دروغین گمراه کنند که همانا صداقت محض، راه ها را برای رسیدن به هدف والا هموارتر می کند و البته رسیدن های دروغین و اجاره ای ماندگار نخواهد بود و دیر یا زود به فضاحت کشیده خواهد شد.

در پایان ضمن تقدیر و تشکر از مردم فهیم شهر رشت به واسطه پیام گویای شان به مردم متمدن ایران، به برادر خوبم پاکبان دیروز و عضو امروز شورای تصمیم گیری پارلمان مرکز استان مان جناب آقای محمد حسن علی پور از ایشان تقاضا می نمایم که همواره مدیون لباس مقدسی باشند که مردم شهر به تمنا و تقدس آن ایشان را برای انجام این ماموریت خطیر انتخاب نموده اند. ماموریت نشستن در کنار بزرگ نامانی همچون احمد رمضانپور نرگسی – این معجزه دموکراسی است - که در آن مرکز تصمیم گیری و در جوار همکاران خود تمهیداتی را فراهم نمایند که با حل نشدن در جریانات گاها غیرشفاف شهرداری رشت، حافظ منافع مردم و همکاران خود باشند. همکارانی که اسیر برخی دروغ های موجود، ماه هاست شرمنده سفره های خالیرنگ خانواده خودند و به دور از هیجانات کاذب گذشته در ساختن شهری متناسب با نام بزرگ مردم گیل و دیلم، اثری ماندگار از خود بر جای بگذارند که چهار سال آتی زمان طولانی برای انجام این مهم به حساب نمی آید.

نویسنده : قاسم خوش سیما

با اندکی تلخیص و اضافات ، مقاله اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال